Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

*Κήπος Στάχτες*

Λίγες μέρες πριν, παρέα με τη φίλη μου, ανηφορήσαμε προς τον Κολωνό, όπου σ' ένα νεοκλασσικό σπίτι, στην οδό Θυάμιδος 7, παρακολουθήσαμε την παράσταση "Κήπος Στάχτες". Το σπίτι όπως μάθαμε αργότερα κατοικήθηκε μέχρι το 1970 και από τότε έμεινε εγκαταλειμμένο μέχρι πέρυσι που ξαναφτιάχτηκε για τις ανάγκες της παράστασης.
Το έργο μιλά για τις αναμνήσεις του Αντρέα Σαμ, απ' το πατρικό του σπίτι και απ' την παιδική του ηλικία. Το σπίτι με τις παλιές φωτογραφίες, τη ραπτομηχανή, τα παλιομοδίτικα έπιπλα, τα χαλιά σε ταξίδευε σε μια άλλη εποχή. Το ίδιο το έργο, ήταν ένας ύμνος στις αναμνήσεις που συχνά είναι πασπαλισμένες με χρυσόσκονη και που ο χρόνος τις εξιδανικεύει και τις ντύνει με το πέπλο της νοσταλγίας. Ένας ύμνος στο παρελθόν, που κουβαλάμε σαν σακίδιο στην πλάτη μας και που μας δίνει τη δύναμη και τη σοφία για τα παρακάτω.Οι αναμνήσεις του ήρωα έγιναν κοινό βίωμα και οι θεατές συχνά χαμογελούσαν νοσταλγικά, σαν να θυμόντουσαν τη δική τους μαμά να τους λέει να πιουν το γάλα τους για να μεγαλώσουν.
Δεν υπήρχαν προβολείς και μικρόφωνα, μόνο φυσικοί ήχοι. Άκουγες μια βρύση να στάζει στο δίπλα δωμάτιο, τον ήχο της ραπτομηχανής, τα βήματα στο ξύλινο πάτωμα. Πολύ καλές και οι ερμηνείες των ηθοποιών (Ζωή Τούντα, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Ηλίας Κουνέλας). Πολύ ωραία δουλειά..
Φεύγοντας από εκεί μια μελωδία μου ερχόταν στο μυαλό...

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

*Κατάδικός μου*

Ξεκίνησα την προηγούμενη Παρασκευή (19 Οκτώβρη) με την κάρτα ανεργίας μου παρέα για το θέατρο Διάνα ,όπου μια μέρα πριν την προγραμματισμένη πρεμιέρα για την παράσταση 'Κατάδικός μου'(2η χρονιά που ανεβαίνει), είχε παράσταση- γενική δοκιμή για τους ανέργους.
Οι δρόμοι για μια πρόσφατα χωρισμένη φιλόλογο(με μια διασκεδαστική εμμονή για τον ορθό λόγο!), τον πρώην άντρα της ,έναν μετανάστη Ιρανό και τον ηλικιωμένο με αλτσχάιμερ πατέρα της διασταυρώνονται και μας προσφέρουν στιγμές κωμικές και συγκινητικές ταυτόχρονα..
Εκπληκτικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς (Ελένη Ράντου, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ορφέας Αυγουστίδης, Μιχάλης Ιατρόπουλος, Δημήτρης Καπετανάκος, Μπάμπης Γιωτόπουλος ) σε μια παράσταση που φέρνει δάκρυα στα μάτια καθ' όλη τη διάρκεια του έργου, δάκρυα γέλιου αλλά και συγκίνησης..Κατά τη διάρκεια της παράστασης ερχόμαστε προκλητικά αντιμέτωποι με τις ανασφάλειες , τις εμμονές και τις φοβίες μας.. Φοβίες για τον ξένο συνάνθρωπο μας, φοβίες μη χάσουμε τα κεκτημένα μας, φοβίες για τη μοναξιά, που μπορεί να μας οδηγήσουν σε απελπισμένες και ακραίες ενέργειες.
Αξίζει τελικά να είναι κανείς κατά δικός μας, ή μήπως τελικά αυτη η φοβία μην χάσουμε τον άλλο από δίπλα μας, μας οδηγει στην αποξένωση, μας κάνει κατάδικους και χτίζει μια φυλακή γύρω μας ;
Οι χαρακτήρες του έργου , απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που θα μπορούσαν να ναι εγώ και εσύ, άνθρωποι με ανάγκη για αγάπη και αποδοχή.
Υπέροχη παράσταση, βαθιά ανθρώπινη και αληθινή, που έρχεται να μας ψιθυρίσει ότι η κατανόηση και οι αληθινές σχέσεις δεν γνωρίζουν χρώματα και φυλές.