Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

*all my little words*

Και ένα τραγουδάκι...έτσι για αλλαγή...νοσταλγικό και ερωτεύσιμο...που δάνεισε και το όνομα του σ' αυτό εδώ το blog...

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

*Γιοι και κόρες*

Eίναι κάποιες παραστάσεις, μελωμένες σαν τα μελομακάρονα της γιαγιάς, που όταν τελειώνουν και φεύγεις δεν μπορείς να σταματήσεις να χαμογελάς. Αυτό μου συνέβη στην παράσταση "Γιοι και κόρες", που παρακολούθησα στο Bios. 
Οι πέντε ηθοποιοί και πρωταγωνιστές της παράστασης Άννα Ελεφάντη, Μαρία Κοσκινά, Αλεξία Μπεζίκη, Κωνσταντίνος Ντέλλας, Γιώργος Παπαπαύλου, ταξίδεψαν σε όλη την Ελλάδα και πήραν συνεντεύξεις από παππούδες και γιαγιάδες, ζητώντας τους να καταθέσουν την ιστορία που σημάδεψε τη ζωή τους και αυτές τις ιστορίες απολαύσαμε εμείς. Τους "είδαμε" να κρύβονται φοβισμένοι στους βομβαρδισμούς της κατοχής, να μοιρολογούν για αγαπημένους που έχασαν στον εμφύλιο, να σπουδάζουν στο Βερολίνο την εποχή της ανέγερσης τους τείχους, να ερωτεύονται, να παντρεύονται, να χωρίζουν και να ερωτεύονται ξανά..
Πολύ γλυκιά και αισιόδοξη παράσταση, που μας δείχνει ότι η ζωή συνεχίζεται και πάντα υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο..Μας ήρθε έντονο το άρωμα από το παρελθόν, ένα άρωμα από ελλήνικο μερακλήδικο καφέ και γίναμε θεατές της μνήμης των παππούδων και των γιαγιάδων που "ζωντάνεψε" μπροστά στα μάτια μας..
Και το παρελθόν τι είναι...όπως είπε και μια γιαγιά, το πως το λέμε, το πως το διηγούμαστε...


Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

*Όθων και Ποθούλα*

Παρασυρμένη από ένα φίλο μου, λίγο καιρό πριν, βρέθηκα στο θέατρο "Δημήτρης Χορν", για να παρακολουθήσω την κωμωδία "Όθων και Ποθούλα", ένα έργο του Άκη Δήμου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.
Στην εποχή της κρίσης, ένας οικονομικά εύρωστος οικογενειάρχης, κάτοχος βιοτεχνίας γουνών, ο Όθων Μολοχάνθης, πτωχεύει, και αναγκάζεται να μετακομίσει στο πατρικό σπίτι της συζύγου του στο Κουκάκι. Και ξαφνικά βρίσκεται να συγκατοικεί με  μια κυρία της εποχής της βασίλισσας Αμαλίας, έναν εχθρό της βαυαροκρατίας και ένα νεαρό αντάρτη του ΕΑΜ, όλοι τους έτοιμοι για επανάσταση και ανατροπή του κατεστημένου.
Ευχάριστη κωμωδία που έρχεται να μας δείξει, με τον δικό της ανάλαφρο τρόπο ότι η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Άτομα από διάφορες εποχές της ελληνικής ιστορίας πλέκουν ένα πολύχρωμο γαιτανάκι, χορεύουν το χάλι-γκάλι της χώρας μας και μας εγγυώνται ότι η Ελλάδα παρ'όλες τις πτωχεύσεις, τους πολέμους, τα δάνεια, ποτέ δεν πεθαίνει.( όρκο δεν παίρνω....)
Το όνειρο και η πραγματικότητα μπερδεύονται στο συγκεκριμένο έργο, το παρελθόν και το παρόν, με τις φανερές τους ομοιότητες, συναντιώνται και μας κάνουν να προβληματιστούμε γελώντας.Και κάποιες φορές γελάμε τόσο πολύ που αφήνουμε τον προβληματισμό στην άκρη..
Υπέροχη η Σοφία Φιλιππίδου ως Ποθούλα Ραρράκου,γεμίζει την σκηνή με την χαρακτηριστική φωνή και την αφοπλιστική παρουσία της. Πολύ καλοί και οι υπολοιποι ηθοποιοί Σταμάτης Φασουλής, Θανάσης Αλευράς, Σοφία Φαραζή, Κωνσταντίνος Καρβέλης,  Βέρα Κρούσκα.