*Κήπος Στάχτες*

Λίγες μέρες πριν, παρέα με τη φίλη μου, ανηφορήσαμε προς τον Κολωνό, όπου σ' ένα νεοκλασσικό σπίτι, στην οδό Θυάμιδος 7, παρακολουθήσαμε την παράσταση "Κήπος Στάχτες". Το σπίτι όπως μάθαμε αργότερα κατοικήθηκε μέχρι το 1970 και από τότε έμεινε εγκαταλειμμένο μέχρι πέρυσι που ξαναφτιάχτηκε για τις ανάγκες της παράστασης.
Το έργο μιλά για τις αναμνήσεις του Αντρέα Σαμ, απ' το πατρικό του σπίτι και απ' την παιδική του ηλικία. Το σπίτι με τις παλιές φωτογραφίες, τη ραπτομηχανή, τα παλιομοδίτικα έπιπλα, τα χαλιά σε ταξίδευε σε μια άλλη εποχή. Το ίδιο το έργο, ήταν ένας ύμνος στις αναμνήσεις που συχνά είναι πασπαλισμένες με χρυσόσκονη και που ο χρόνος τις εξιδανικεύει και τις ντύνει με το πέπλο της νοσταλγίας. Ένας ύμνος στο παρελθόν, που κουβαλάμε σαν σακίδιο στην πλάτη μας και που μας δίνει τη δύναμη και τη σοφία για τα παρακάτω.Οι αναμνήσεις του ήρωα έγιναν κοινό βίωμα και οι θεατές συχνά χαμογελούσαν νοσταλγικά, σαν να θυμόντουσαν τη δική τους μαμά να τους λέει να πιουν το γάλα τους για να μεγαλώσουν.
Δεν υπήρχαν προβολείς και μικρόφωνα, μόνο φυσικοί ήχοι. Άκουγες μια βρύση να στάζει στο δίπλα δωμάτιο, τον ήχο της ραπτομηχανής, τα βήματα στο ξύλινο πάτωμα. Πολύ καλές και οι ερμηνείες των ηθοποιών (Ζωή Τούντα, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Ηλίας Κουνέλας). Πολύ ωραία δουλειά..
Φεύγοντας από εκεί μια μελωδία μου ερχόταν στο μυαλό...