Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

*all my little words*

Και ένα τραγουδάκι...έτσι για αλλαγή...νοσταλγικό και ερωτεύσιμο...που δάνεισε και το όνομα του σ' αυτό εδώ το blog...

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

*Γιοι και κόρες*

Eίναι κάποιες παραστάσεις, μελωμένες σαν τα μελομακάρονα της γιαγιάς, που όταν τελειώνουν και φεύγεις δεν μπορείς να σταματήσεις να χαμογελάς. Αυτό μου συνέβη στην παράσταση "Γιοι και κόρες", που παρακολούθησα στο Bios. 
Οι πέντε ηθοποιοί και πρωταγωνιστές της παράστασης Άννα Ελεφάντη, Μαρία Κοσκινά, Αλεξία Μπεζίκη, Κωνσταντίνος Ντέλλας, Γιώργος Παπαπαύλου, ταξίδεψαν σε όλη την Ελλάδα και πήραν συνεντεύξεις από παππούδες και γιαγιάδες, ζητώντας τους να καταθέσουν την ιστορία που σημάδεψε τη ζωή τους και αυτές τις ιστορίες απολαύσαμε εμείς. Τους "είδαμε" να κρύβονται φοβισμένοι στους βομβαρδισμούς της κατοχής, να μοιρολογούν για αγαπημένους που έχασαν στον εμφύλιο, να σπουδάζουν στο Βερολίνο την εποχή της ανέγερσης τους τείχους, να ερωτεύονται, να παντρεύονται, να χωρίζουν και να ερωτεύονται ξανά..
Πολύ γλυκιά και αισιόδοξη παράσταση, που μας δείχνει ότι η ζωή συνεχίζεται και πάντα υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο..Μας ήρθε έντονο το άρωμα από το παρελθόν, ένα άρωμα από ελλήνικο μερακλήδικο καφέ και γίναμε θεατές της μνήμης των παππούδων και των γιαγιάδων που "ζωντάνεψε" μπροστά στα μάτια μας..
Και το παρελθόν τι είναι...όπως είπε και μια γιαγιά, το πως το λέμε, το πως το διηγούμαστε...


Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

*Όθων και Ποθούλα*

Παρασυρμένη από ένα φίλο μου, λίγο καιρό πριν, βρέθηκα στο θέατρο "Δημήτρης Χορν", για να παρακολουθήσω την κωμωδία "Όθων και Ποθούλα", ένα έργο του Άκη Δήμου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.
Στην εποχή της κρίσης, ένας οικονομικά εύρωστος οικογενειάρχης, κάτοχος βιοτεχνίας γουνών, ο Όθων Μολοχάνθης, πτωχεύει, και αναγκάζεται να μετακομίσει στο πατρικό σπίτι της συζύγου του στο Κουκάκι. Και ξαφνικά βρίσκεται να συγκατοικεί με  μια κυρία της εποχής της βασίλισσας Αμαλίας, έναν εχθρό της βαυαροκρατίας και ένα νεαρό αντάρτη του ΕΑΜ, όλοι τους έτοιμοι για επανάσταση και ανατροπή του κατεστημένου.
Ευχάριστη κωμωδία που έρχεται να μας δείξει, με τον δικό της ανάλαφρο τρόπο ότι η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Άτομα από διάφορες εποχές της ελληνικής ιστορίας πλέκουν ένα πολύχρωμο γαιτανάκι, χορεύουν το χάλι-γκάλι της χώρας μας και μας εγγυώνται ότι η Ελλάδα παρ'όλες τις πτωχεύσεις, τους πολέμους, τα δάνεια, ποτέ δεν πεθαίνει.( όρκο δεν παίρνω....)
Το όνειρο και η πραγματικότητα μπερδεύονται στο συγκεκριμένο έργο, το παρελθόν και το παρόν, με τις φανερές τους ομοιότητες, συναντιώνται και μας κάνουν να προβληματιστούμε γελώντας.Και κάποιες φορές γελάμε τόσο πολύ που αφήνουμε τον προβληματισμό στην άκρη..
Υπέροχη η Σοφία Φιλιππίδου ως Ποθούλα Ραρράκου,γεμίζει την σκηνή με την χαρακτηριστική φωνή και την αφοπλιστική παρουσία της. Πολύ καλοί και οι υπολοιποι ηθοποιοί Σταμάτης Φασουλής, Θανάσης Αλευράς, Σοφία Φαραζή, Κωνσταντίνος Καρβέλης,  Βέρα Κρούσκα.

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

*Ματωμένος γάμος*

Στο θεατράκι της οδού Μουσούρου, Teatro Piccolo, βρέθηκα την προηγούμενη Κυριακή, για να παρακολουθήσω την παράσταση "Ματωμένος γάμος", σε σκηνοθεσία Αννίτας Καγκάλου. Αγαπώ πολύ το συγκεκριμένο έργο που είναι γεμάτο πάθος, συγκρούσεις, με έντονο το μεταφυσικό στοιχείο,  με τη μοίρα που κινεί τα νήματα και τον θάνατο που αιωρείται .Γραμμένο το 1933 απο τον Φ. Γκαρθία Λόρκα, που το εμπνέυστηκε απο ένα άρθρο εφημερίδας, που ανέφερε ένα έγκλημα την παραμονή ενός γάμου σε μια ανδαλουσιανή πόλη, όπου η νύφη το σκάσε με τον ξάδελφό της  και ο αδερφός του γαμπρού, τους βρίσκει και σκοτώνει τον αντίζηλο.
Στην αρχή ξαφνιάστηκα με την μουσική, τις κινήσεις των ηθοποιών, αλλά όσο προχωρούσε η παράσταση τόσο με κέρδιζε. Το έργο περάστηκε γρήγορα, δίνοντας έμφαση σε ορισμένες σκηνές, ιδιαίτερα σ' αυτες με τη μάνα, το παράνομο ζευγάρι και το φεγγάρι. Απουσίαζαν γενικά τα πολλά λόγια, τα βλέμματα ήταν αυτά που μιλούσαν και που συχνά πετούσαν φωτιές. Έντονο ήταν το στοιχείο του πένθους στην παράσταση, με τα κεράκια, το μοιρολόι και το διασκευασμένο "αι γενεαί πάσαι" να ηχεί.
Πολύ ατμοσφαιρικό το θεατράκι, καθόμασταν πάνω στη σκηνή, σχεδόν αγγίζαμε τους ηθοποιούς. Ήμασταν τόσο κοντά που δεν μπορούσαμε παρά να  κατανοήσουμε την πράξη της νύφης αλλά και να θρηνήσουμε μαζί με τη μάνα.
Πολύ καλοί οι ηθοποιοί  Κατερίνα Γκίκα, Δημήτρης Κίκλης, Νίκος Κοτρέτσος, Δήμητρα Λαγκαδινού, Αλέξανδρος Μπάλλας, Δέσποινα Σολκίδου. Να προσθέσω και ότι η είσοδος είναι ελεύθερη.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

*Χάρτινα Λουλούδια*

Ακόμα μια καταπληκτική παράσταση είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο θέατρο Ιλίσια . Πρόκειται για τα 'Χάρτινα Λουλούδια', σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλιππόγλου, με τους Κατερίνα Λέχου και Άρη Σερβετάλη. 
Στην καθημερινότητα μιας καθωσπρέπει και μοναχικής γυναίκας εισβάλλει ένας περιθωριακός και κυνηγημένος άνδρας και ταράζει τις ισσοροπίες. Πέρα από το σπίτι της εισβάλλει και στον καλά περιφρουρημένο μικρόκοσμο της και τον αναστατώνει. Δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες, που ο καθένας κουβαλάει τα δικά του βιώματα, ανασφάλειες, φοβίες, ξεδιπλώνονται πάνω στη σκηνή. Ιδιαίτερα έντονο το κοινωνικό χάσμα ανάμεσα στους δυο ήρωες, δυο διαφορετικές "κάστες" ανθρώπων έρχονται σε επαφή και συγκρούονται.
Συγγραφέας του έργου είναι ο Χιλιανός Egon Wolff που τα έργα του κάνουν συχνά αναφορές σε πτυχές του πολιτισμού της Χιλής, όπου οι εντάσεις ανάμεσα στις διαφορετικές κοινωνικές ομάδες ήταν έντονες.
Μ'άρεσε ιδιαίτερα στην αρχή του έργου το 'χτίσιμο' του σκηνικού από τους πρωταγωνιστές. Επίσης εκπληκτικές ήταν και οι κινήσεις τους καθ'όλη τη διάρκεια της παράστασης. Κινήσεις χορογραφικές που αρμονικά συμπλήρωναν η μία την άλλη. Ο Σερβετάλης υπέροχος, σαν ξωτικό τριγυρνούσε στη σκηνή και αιχμαλώτιζε το βλέμμα σου. 
Πολύ καλή παράσταση που σίγουρα δεν θα αφήσει κανένα ανεπηρέαστο και που σε αναγκάζει σίγουρα να τη σκεφτείς. Φεύγοντας από εκεί κουβαλάς το άρωμα από τα λουλούδια και ας ήταν χάρτινα..

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

*Κήπος Στάχτες*

Λίγες μέρες πριν, παρέα με τη φίλη μου, ανηφορήσαμε προς τον Κολωνό, όπου σ' ένα νεοκλασσικό σπίτι, στην οδό Θυάμιδος 7, παρακολουθήσαμε την παράσταση "Κήπος Στάχτες". Το σπίτι όπως μάθαμε αργότερα κατοικήθηκε μέχρι το 1970 και από τότε έμεινε εγκαταλειμμένο μέχρι πέρυσι που ξαναφτιάχτηκε για τις ανάγκες της παράστασης.
Το έργο μιλά για τις αναμνήσεις του Αντρέα Σαμ, απ' το πατρικό του σπίτι και απ' την παιδική του ηλικία. Το σπίτι με τις παλιές φωτογραφίες, τη ραπτομηχανή, τα παλιομοδίτικα έπιπλα, τα χαλιά σε ταξίδευε σε μια άλλη εποχή. Το ίδιο το έργο, ήταν ένας ύμνος στις αναμνήσεις που συχνά είναι πασπαλισμένες με χρυσόσκονη και που ο χρόνος τις εξιδανικεύει και τις ντύνει με το πέπλο της νοσταλγίας. Ένας ύμνος στο παρελθόν, που κουβαλάμε σαν σακίδιο στην πλάτη μας και που μας δίνει τη δύναμη και τη σοφία για τα παρακάτω.Οι αναμνήσεις του ήρωα έγιναν κοινό βίωμα και οι θεατές συχνά χαμογελούσαν νοσταλγικά, σαν να θυμόντουσαν τη δική τους μαμά να τους λέει να πιουν το γάλα τους για να μεγαλώσουν.
Δεν υπήρχαν προβολείς και μικρόφωνα, μόνο φυσικοί ήχοι. Άκουγες μια βρύση να στάζει στο δίπλα δωμάτιο, τον ήχο της ραπτομηχανής, τα βήματα στο ξύλινο πάτωμα. Πολύ καλές και οι ερμηνείες των ηθοποιών (Ζωή Τούντα, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Ηλίας Κουνέλας). Πολύ ωραία δουλειά..
Φεύγοντας από εκεί μια μελωδία μου ερχόταν στο μυαλό...

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

*Κατάδικός μου*

Ξεκίνησα την προηγούμενη Παρασκευή (19 Οκτώβρη) με την κάρτα ανεργίας μου παρέα για το θέατρο Διάνα ,όπου μια μέρα πριν την προγραμματισμένη πρεμιέρα για την παράσταση 'Κατάδικός μου'(2η χρονιά που ανεβαίνει), είχε παράσταση- γενική δοκιμή για τους ανέργους.
Οι δρόμοι για μια πρόσφατα χωρισμένη φιλόλογο(με μια διασκεδαστική εμμονή για τον ορθό λόγο!), τον πρώην άντρα της ,έναν μετανάστη Ιρανό και τον ηλικιωμένο με αλτσχάιμερ πατέρα της διασταυρώνονται και μας προσφέρουν στιγμές κωμικές και συγκινητικές ταυτόχρονα..
Εκπληκτικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς (Ελένη Ράντου, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ορφέας Αυγουστίδης, Μιχάλης Ιατρόπουλος, Δημήτρης Καπετανάκος, Μπάμπης Γιωτόπουλος ) σε μια παράσταση που φέρνει δάκρυα στα μάτια καθ' όλη τη διάρκεια του έργου, δάκρυα γέλιου αλλά και συγκίνησης..Κατά τη διάρκεια της παράστασης ερχόμαστε προκλητικά αντιμέτωποι με τις ανασφάλειες , τις εμμονές και τις φοβίες μας.. Φοβίες για τον ξένο συνάνθρωπο μας, φοβίες μη χάσουμε τα κεκτημένα μας, φοβίες για τη μοναξιά, που μπορεί να μας οδηγήσουν σε απελπισμένες και ακραίες ενέργειες.
Αξίζει τελικά να είναι κανείς κατά δικός μας, ή μήπως τελικά αυτη η φοβία μην χάσουμε τον άλλο από δίπλα μας, μας οδηγει στην αποξένωση, μας κάνει κατάδικους και χτίζει μια φυλακή γύρω μας ;
Οι χαρακτήρες του έργου , απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που θα μπορούσαν να ναι εγώ και εσύ, άνθρωποι με ανάγκη για αγάπη και αποδοχή.
Υπέροχη παράσταση, βαθιά ανθρώπινη και αληθινή, που έρχεται να μας ψιθυρίσει ότι η κατανόηση και οι αληθινές σχέσεις δεν γνωρίζουν χρώματα και φυλές.